1.2    Compassie Cultureel en christendom ...

En zo kan het ook gaan met een handdruk, gewoon even iemand een hand geven, dan ervaar je ook dat gevoel, het is niet alleen iemand verwelkomen, je geeft iets weg, en je krijgt er voor terug, waardering, en het gevoel dat je welkom bent, ondanks dat je nog vreemden voor elkaar kan zijn werkt het, er ‘gebeurd’ iets.

 

Ik bedoel maar, compassie is ook ‘attent’ zijn op elkaar, op de ander, gewoon door elkaar in de ogen te kijken, of een groet of een gebaar te maken. Of even een behulpzaam zijn, voor iemand die zijn of haar handen vol heeft, even een deur open houden, of iemand attent maken, op iets wat er mis dreigt te gaan.

Of wanneer een zwerver of dakloze je geld vraagt, gun dan je zelf en de ander even de tijd om voor hem of haar stil te staan, je bent altijd vrij om ja of nee te zeggen. Ook al vraagt dat soms voor sommigen wat oefening.

 

Over compassie, Multicultureel en christendom gaat dit verhaal. Dit huis, “het huis van compassie” is een plek voor ontmoeting en contact, voor ontmoeting met de ander, of een vreemde, een persoon die je pas voor het eerst ziet, en je kent elkaar nog niet, hij of zij komt bijvoorbeeld uit een andere cultuur, uit Turkije, of Suriname, uit India, of Zuid Afrika, noem maar op, elk met andere gebruiken en rituelen, je kent elkaars taal niet!

 

Compassie betekent dan ook met iemand verbonden raken door een lach of een gebaar. Mededogen kan ook zonder woorden uitgesproken worden, compassie is ook je kwetsbaar opstellen, blijdschap delen, verdriet toelaten, en geen onderscheid maken in de ontmoeting met, die is belangrijker en die minder.

 

En toch, zo eenvoudig als het hier klinkt, zo moeilijk is het voor mensen om het te doen.

 

Ja, compassiemomenten kunnen leerervaringen zijn in de praktijk van alle dag.