2. Natuurmoment

Mijn voeten staan verankerd op de aarde, als de beuk waarnaast ik sta, in al mijn blote glorie. De stilte drukt weldadig op mij in, en ik kan me maar niet losmaken van deze plek in het bos. Toch verlang ik gelijk naar verder, weer die ruime natuur in, verlangend naar meer beleving.

Ik vind het hier dan ook zo mooi dat ik moeite heb met doorlopen, zo paradijselijk ervaar ik het hier, met het vele groen van grassoorten, open plekken, en soorten bomen die recht omhoog, statig of licht hellend, of krom neergebogen een storm niet weerstaan. En die veel-gebeurtigheid is bepalend voor de vorm in groei.

En dan de vogels die hier ‘stilte’ opluisteren met gekwetter en gesjielp. Wat is het hier adembenemend mooi, en ik blijf weer een tijdje staan bijna ademloos van genot, hier wil ik blijven, ja wonen zelfs voor een paar dagen, gewoon, hier op deze plek, alleen zonder huiselijke spullen, hier vertoeven, er alleen maar ‘zijn’, geen mens die hier ‘stilte’ verstoord.

Dan zie ik hoe belangrijk gras is, voor de sfeer van deze groene wereld, hoog en laag, het kriebelt aan mijn blote benen. Het maakt hier de aarde groen, als een oase van rust, uitmuntend afgewisseld met mooi licht, en donkergroen mos. Dan sta ik stil en maak een langzame draai van 360 graden, en bezie de omgeving met genot en trots, dat ik hier mag zijn.

En loop hier dronken van vreugde, er komt maar geen eind aan deze paradijselijke sfeer, en loop zo langzaam als ik kan, om zo lang mogelijk te genieten van deze wereld, maar moet wel de richting in de gaten houden.

Mijn longen vullen zich niet alleen met lucht, maar ook met natuur, gras, bomen, sprieten, mos, takken, stronken, en het meest van al, kleur in velerlei schakering. En dan nader ik het einde van deze fantastische wandeltocht, want ik zie daar in de verte beweging van fietsende mensen, een eind verderop, en een spoorbaan dat mijn pad kruist.

Nu nog een stevige wandeling, naar huis, echter, eerst wordt ik gedwongen naar links te lopen, dan het spoor over, en bij het zweefvliegveld weer naar rechts, en dan ‘nog’ een heel eind lopen!

Dit zijn een van die mooiste, ‘meest natuurlijke momenten’ in mijn leven!

Anthoon Lucas