'LIEFDESGEDICHT' OP DE AARDE …

 

Immanent groot, rond en met een gouden gloed kijkt dit landschap mij aan, alsof de aarde met een gouden laag van levende activiteit is omgeven. De kern van dat leven is levenskracht (zonnekracht) en liefdesmacht. Eén rode gloed van vuur van scheppende werkelijkheid. Ooit was de aarde een vlammende vuurbol die door het heelal suisde.

Een ‘kosmische vlam van liefde’ heeft het leven op aarde verwekt. De kleur ‘geel’ van levenskracht, heeft het leven voortgebracht, nee meer nog, het leven is cel voor cel door die levenskracht opgebouwd, is er de kern van.

Het ‘geel’ van dat leven, en het ‘rood’ van de passie: beheersen en besturen de vele wervelingen van leven, dat al eeuwen voortgaat. Al die levenskracht verspreidde zich in golven van groei over de gehele aarde.

Die aarde was ooit woest en ledig, en er ontstond groeisel en leven op die harde aarde. Omgord werd daarna de aarde, door bossen en landschappen, waaruit in de loop der eeuwen levende wezens zich voortplantten tot vele soorten van dierlijk organisme, de hoogst ontwikkelde soort daarvan ‘vormde’ zich tot mensheid.

De aarde is ook het ‘huis van de mensen’, de natuur op die aarde is hun leefgebied. Het is de bewaarkamer van al het organisch leven, ‘dat’ heeft het mogelijk gemaakt, zo lang op deze bol te kunnen voortbestaan. Wat het leven op die aarde ‘levend’ maakt is ‘de geest die van alle tijden is’. Geest dat in elk levend beginsel aanwezig is, en van generatie tot generatie wordt doorgegeven.

Die ‘geest’, dat leven, is ook kenbaar voor ons mensen in de natuur aanwezig en waarneembaar. De natuur, de bomen, bloemen en planten zijn opgebouwd uit verbindende energieën, die natuur en mensen in een samenbindende factor bijeen en met elkaar verbonden houdt.

Het is aan ons mensen, om weer terug te keren naar die natuur, ons er voor open te stellen, om weer een liefdesverhouding aan te gaan met die natuur. Een liefdesverhouding tussen mens en natuur, deze weer te herstellen. Dat kunnen wij doen door tijd en aandacht te besteden aan die wonderlijke natuurlijke activiteit dat het leven is.

De natuur zoals wij die kennen, is gebaseerd op vele samensmeltingen van verbindende energieën, waarin “liefde als verbindende factor”, de natuur en de mens bij elkaar kan houden, tot één universele werveling van krachten en machten. Die culturen en samenlevingen bijeen brengt of kan houden, aaneensmeden in tolerantie en “liefdesvermogen”.

Dat is wat het bos en de wandelingen bij mij in beweging kan brengen, dat meditatie en verstilling in de natuur, een mens blij en gelukkig kan maken, een geluksgevoel kan geven.

Anthoon Lucas

Nijmegen.