HOOR IK DE STILTE VAN HET BOS.

 

Tussen de herrie van de auto’s door, hoor ik de stilte van het bos. Door het lieflijk getsjilpt van de vogels door. Dat maakt dat als ik s‘ochtens de balkondeur openzet, me toch nog even in de natuur bevindt, in het Heumense bos.

 Royaal zittend in de tv stoel, met de benen in ruststand, recht vooruit steunend op een krukje, en ik de laatste pijntjes van de Hernia aanval, laat wegtrekken, met hulp van pilletjes zoals die van een diclofenac of paracetamol.

 Zondag 14 juni 2020

 

GENIETEN MET VOLLE TEUGEN VAN DE ZON.

 

Ik ben met mijn blote rug in de zon gaan staan, op een zomerse dag in de bocht van een paadje in een gebied waar groen, ruimte en veel zonnige stilte heerst. Staande naast mijn fiets, want ik dacht dat dit wel goed zou zijn voor mijn door hernia geplaagde rug.

 Allicht zal hij wel door zoveel warme zon wel gaan krimpen en zich koest houden in de komende tijd. Het is wel zweten bij zoveel warmte om je heen, het vocht drupt van mijn voorhoofd af, het is net een spons.

 En toch geniet ik hier weer met volle teugen van, van de zon en het boslandschap waar ik doorheen fietste, met zijn bosschages, stiltemomenten en doorkijk verten. En van het overdadige veelkleurige groen, met haar zon en schaduw variaties.

 Niets kan mij meer deren, ook mijn besognes niet. Ook niet het gedoe op de wereldmarkt, of het getouwtrek tussen goed en kwaad. ‘Mijn’ inzet blijft onvervaard van kracht, ook al gaan mijn verhalen en raadgevingen in rook op, dreigt het in de vergetelheid terecht te komen.

 Ik blijf gewoon doorgaan met bundelen, samenstellen, weglaten, opnieuw formuleren, om nog mooiere boekjes met verhalen te maken, om mijn gedachtegoed uit te dragen. Ondertussen geniet ik steeds weer opnieuw van mijn zwerftochten toen, via mijn natuur pagina's.

 

Anthoon

26 juni 2020

Nijmegen