Rijp aan de bomen.

 

Het is landschappelijk,

Het is ruimtelijk,

Het geeft diepte,

Het geeft rust.

Vier kenmerken van bevroren landschappen.

 Het is lang geleden dat ik heb mogen genieten van zo een winters landschap, dat door rijp zo machtig wit gekleurd werd.

 Want de herinnering ligt diep verborgen in mijn geheugen en springt weer tevoorschijn, bij het zien van deze foto’s, die ik ooit heb kunnen maken.

 Kale bomen, bladerloze takken, koud, maar niet kil, het heeft iets vriendelijks, het straalt rust, het komt je in heldere tinten tegemoet.

 Naaldbomen, sparren en dennenbomen in dit witte landschap is als een rustgevende muur, die een ruimte uitstraalt. En via het oog van de mens, brengt dit hem in verrukking, geeft een blij gemoed.

 Het wit van de bomen en het struikgewas in een sfeer van koele blijdschap, is als een koude strakke omhulling die geen rillingen geeft maar aanvaarding, van, dit is wat het is, en het hoort bij dit natuur getij.

 Die frisse vreugde van helderheid, niet van hardheid zoals een bevroren vijver, maar als de frisse fijn-nervige koude sprieterigheid, door de bevroren ochtenddouw, op alles wat hier aanwezig is.

  Dat geeft de mens een natuurlijke rust, wat hem aanzet tot verstilling, hij gaat mee in die eindeloze ruimte van kalme rust en geniet ervan.

 Het geeft hem gevoelens van vrede en aanvaarding, als in een tot rust gekomen tijdsmoment, tot bewustwording in ontzag voor de ruimtelijkheid en onaantastbaarheid van de natuur, waarvan hij zo afhankelijk is.

 

De Veluwezoom.

De jaren ’80.

 

Anthoon Lucas