vorige pagina

 

 

1984.

Vandaag is van gisteren en wordt morgen, ieder keer weer.

 Hoor! Het is stil geworden buiten, donkerder en kouder wordt het, ik ril en beef. Onrust trekt door mij heen, de wind wordt storm, dode takken breken en bladeren vallen.

 Mijn lichaam voelt de pijn van komend verdriet. Moeizaam volg ik het pad van mijn leven, angsten gaan in golven door mij heen, zetten zich vast, belemmeren mij te gaan op weg naar morgen. Naar ‘verten’ waar ik straks komen zal.

 Gisteren voerde mij naar vandaag, en vandaag brengt mij naar morgen, naar verder, naar beter, naar mooier, naar een ‘completer’ zijn.

 Het Beekhuizense Bos.

“Het gevoel bij de Boom”

17-09-1984

 

 2018

‘Vandaag’ is het echter 24 augustus 2018, 34 jaar later.

 En ik wandelde nu door het Heumense bos, nabij Nijmegen, in de buurt van Grootstal waar ik woon. In het bosgebied onder het ‘Dekkerswald’, daar zwierf ik door een prachtig stiltegebied. Een gebied dat nog particulier erfgoed is. En toch vrij toegankelijk voor publiek.

 Daar trof ik een plek, aan het eind van een paadje, waar de verwoestende kracht van een wervelstorm haar werk heeft gedaan. Niet mooi, maar wel imposant en krachtig om te zien.

 Ik raakte onder de indruk van die horizontaal liggende stammen, die als dragende balken achter elkaar over het pad neergevallen waren. Het is groots om te zien, en er van doordrongen raken dat de natuur zich van haar eigen krachtenspel bedient, dag in dag uit, en zich als storm, als wind, als zonnewarmte, en groeikracht kan manifesteren, tot aan het einde der tijden.

 Hier ging het ook tekeer, brekende takken en vallende bomen. Zoals dat ook bij mensen gaat, die in het verleden bij bosjes vielen door oorlogsactiviteit. En vandaag de dag weer door vliegtuigrampen en terroristische aanslagen, zij ook neergeworpen worden.

 Gelukkig is daar altijd weer de natuur, waaraan een mens zich kan laven, zich gelukkig kan voelen omdat hij bestaat, één met de natuur, krachten in zich opnemend om verzadigd te worden met positieve kracht, als voedsel, om bron te zijn voor mensen onder elkaar.

 Het zij zo