De Grote Kerk en de Sint Janskathedraal
te s-Hertogenbosch
HEMELVAARTSDAG
HEMELVAARTSDAG 2019
OVER HET EIGEN KARAKTER EN DE OVEREENKOMSTEN IN DE KERKEN.
Ik was erbij in de Hemelvaartsviering in de kerken, ‘De Grote Kerk’ en de ‘Sint Janskathedraal’ te ‘s-Hertogenbosch. Enerzijds een kerk die zichtbaar de soberheid van de Protestantse Kerk laat zien en anderzijds de jubelende en kleurrijke kerk met muzikale manifestatie in de Sint Janskathedraal.
In de Grote Kerk kwamen mensen van zo’n 13 geloofsgemeenschappen samen, en in de Sint Janskathedraal, kwamen katholieke Bosschenaren, Hemelvaartbezoekers en toeristen samen. Beide kerken waren goed en redelijk goed gevuld met kerkgangers die dag. De een sober en opgesierd door orgelklanken en een kleine instrumentale band, en de ander met kleurrijke symbolen en het optreden van Gilde Sint Ambrosius (Loon op Zand). Met een muziekband en vaandeldragers togen zij de Sint Janskathedraal binnen met luid trompetgeschal en een enorme slag op de trom. Een kleurrijk en muziekspektakel dat de Hemelvaartsviering daar met een dreunende trommelslag inluidde.
DIEZELFDE DAG …
Diezelfde dag nog genoot ik via het computerscherm van prachtige vertalingen van geestelijke spiritualiteit van verschillende uitgebrachte requiems. Van Bach tot Mozart, waar ‘heiligheid’ werd vertolkt door enthousiaste dirigenten en muzikanten, die orkesten en koren tot grote spirituele hoogten laat brengen, dat ons tot emotie en ontroering beweegt. Mannenkoren en vrouwenkoren streven naar climax’ s in zang en toonkunst. Met soms wel overdadige grootten in koor, orkest of orgelspel. Zoals de 9de Symfonie van Beethoven met een koor van 10.000 stemmen, gedirigeerd door een Japanse grootmeester.
Vele mannen en vrouwen vertolkten daar muzikale toonhoogten met hun instrumenten in hoogtepunten van zichtbare ontroering/heiligheid, met ontzag of respect voor het ‘hogere’ in spiritualiteitsbeleving. Wat een veelheid aan samengespannen religiositeit in zang, orkest en orgelspel werd mij daar in compleetheid getoond, mij bracht het ontroerende momenten van intensieve aandacht.
IN DIE REQUIEMS wordt toch ook een christologische, of noem het religieuze eenheid, neergezet, die zijn weerga niet kent op religieus gebied. Begeleid door sopranen en alten, verklanken zij instrumentaal en in woord en gebaar, een veelkleurig tableau aan samenhang, en samenspel, dat van een grootse menselijke inspanning is, om zo iets groots tot stand te kunnen brengen. Het zijn toch allemaal individuele mensen die er voor kiezen samen te werken, om in een gezamenlijke opdracht met elkaar samen te werken, te spelen, en hun individualiteit in te zetten opdat er een compleet geheel ontstaat.
IN DE PRAKTIJK VAN ONS LEVEN …
Jammer is het dat in de praktijk van ons leven het tot heden niet mogelijk blijkt om in een gelijksoortige gezamenlijkheid het christelijke elan, als een samenbindend aspect tot een gelijksoortige enthousiaste passievolle eenheid neer te zetten. Toch is dat iets wat we blijven dienen voort te zetten, dat we keuzes maken om naar een gezamenlijke wil tot eenheid te groeien. Om in een grens overschrijdende ‘heelheid’ passievolle ‘overeenkomsten’ te laten samenvloeien. Waar compassie en saamhorigheid van binnenuit naar buiten kan uitstralen, als mensen bij elkaar komen om kerk te vieren, dat het een zichtbare uitstraling naar de wereld wordt.
Het zou mooi zijn als de kerkganger van vandaag de dag ook bereidt zou zijn, zich wat meer naar ‘elkaar’ en de ‘ander’ toe te richten, opdat zij op een compassie volle manier samen en met de ander, vanuit hun ‘eigen geloofstraditie’ nieuwe bindende vormen van ‘ontmoeting en spiritualiteit’ zouden willen kunnen laten ontstaan in de bijeenkomsten, tot voedsel aan een wereldomvattende eenheid.
Dat is een streven lijkt mij, dat toekomstwaardig is.
Anthoon Lucas Budel
31 mei 2019
Nijmegen