VOOR ONZE BROODNODIGE RUST EEN NATUUR MEDITATIE:

 

Brekende takken, omvallende bomen ...

 

Vandaag is van gisteren, en wordt morgen, ieder keer weer.  Hoor! Het is stil geworden buiten, donkerder en kouder wordt het, ik ril en beef. Onrust trekt door mij heen, de wind wordt storm, dode takken breken en bladeren vallen.

 

 

 

Mijn lichaam voelt de pijn van komend verdriet. Moeizaam volg ik het pad van mijn leven, angsten gaan in golven door mij heen, zetten zich vast, belemmeren mij te gaan op weg naar morgen. Naar ‘verten’ waar ik straks komen zal.

 

 

Hier trof  ik een huisje in het groen, een opvallend restant van het 'rijkelui leven' van de 20ste eeuw. In het bos van landgoed Heuven nabij Nijmegen ...

 

 

 

 

 

Gisteren voerde mij naar vandaag Vandaag brengt mij naar morgen Naar verder naar beter, naar mooier, naar een ‘totaler’ zijn.    Het Beekhuizense Bos. “Het gevoel bij de Boom” 17-09-1984

 

 

Brekende takken, omvallende bomen ...

 

 

'Ontwortelend' verdriet, wat 'toekomst' onzeker maakt ... maar toch, alles groeit weer opnieuw ...

 

 

‘Vandaag’ is het 24 augustus 2018.

 

 

Vandaag wandelde ik door het Heumense bos, nabij Nijmegen, in de buurt van het Grootstalsehof waar ik woon. In het bosgebied onder het ‘Dekkerswald’, daar zwierf ik door een prachtig stiltegebied Een gebied dat nog particulier erfgoed is, en toch vrij toegankelijk voor publiek.

 

 

 

Daar trof ik een plek, aan het eind van een paadje Waar de verwoestende kracht van een wervelstorm haar werk heeft gedaan Niet mooi, maar wel imposant en krachtig om te zien.

 

 

 

Ik raakte onder de indruk van die horizontaal liggende stammen, die als dragende balken achter elkaar over het pad neergevallen waren Het is groots om te zien, en, er van doordrongen te geraken, dat de natuur zich van haar eigen krachtenspel bedient, dag in dag uit, en zich als storm, als wind, als zonnewarmte, en groeikracht zich manifesteert tot in het einde der tijden.

 

 

Hier ging het tekeer, brekende takken en vallende bomen, ook zoals mensen zijn, die in het verleden bij bosjes vielen, en vandaag de dag door vliegtuigrampen en terroristische aanslagen ook neergeworpen worden. Of wij zelf die neervallen door onvermogen om in een liefdes relatie overeind te blijven.

 

 

 

 

 

 

Gelukkig is daar altijd weer de natuur, waaraan een mens zich kan laven, zich gelukkig kan gaan voelen omdat hij bestaat, één met de natuur, krachten in zich opnemend om verzadigd te worden met positieve kracht, als voedsel, om bron te zijn voor mensen onder elkaar.

 

 

 

Het zij zo ...