Het verhaal van een stad.

 Veronderstel; ooit was er een stad in Nederland, waarin mensen waren die erin geloofden dat hun stad zich had gevestigd op en dankzij een krachtbron die er aanwezig was. En dat die ‘krachtbron’ de stad welvarendheid, rijkdom en volwassenheid gegeven had. Terwijl die ‘krachtbron’ er in werkelijkheid helemaal niet was!

 Ooit, in een ver verleden had iemand hen verteld, dat die ‘krachtbron’ er was, en verantwoordelijk was voor al het ontstane leven op aarde. Door hem en vele anderen was er een boek geschreven waarin alles stond en over hoe dat gegaan was. En alle mensen van toen waren erin gaan geloven dat het zo was zoals het beschreven was. En van generatie op generatie vertelden zij het door en geloofden er in.

 De mensen die erin bleven geloven, leefden ernaar, zij leefden naar dat geloof, omdat iedereen er in geloofde, daardoor ontstond er een leefwijze die door wetboeken gedirigeerd werd. Zij geloofden er in dat die ‘krachtbron’ hen inzicht en wijsheid bracht, in voortvarendheid en hoe je met elkaar om diende te gaan. In hun gezamenlijkheid geloofden zij er in, dat het hen welvaart en geluk zou brengen.

 Omdat de stad zich uitbreidde over het land, trok het wijze mannen en vrouwen aan die er ook in gingen geloven dat die ‘krachtbron’ er de oorzaak van was dat het zo goed ging met de stad. De mensen geloofden erin en werkten er naar, handelden en leefden ernaar met het idee dat zij van die ‘krachtbron’ afhankelijk waren. Dit ging zo eeuwen en eeuwen door, het leiderschap en de wetenschappelijke inzichten die ontstonden en de stad voortvarendheid had gebracht, maakte dat het geloof van die stad de hele wereld overging. En allen dachten en geloofden dat die ‘krachtbron’ ook in hun land werkzaam was en, dat het geloof in die ‘krachtbron’ ook voor hen wellevendheid, voortvarendheid en welvaart zou brengen.

 

Dat ging eeuwen en eeuwen zo door.

Totdat, de wetenschap zich zover ontwikkeld had; dat mensen uiteindelijk toch moesten constateren dat er helemaal geen ‘krachtbron’ aanwezig was geweest, zoals zij zich dat toen hadden voorgesteld.

 Dat die ‘krachtbron’ waarop de eerst genoemde stad gebouwd was, er nooit geweest was, althans niet zoals zij dat eeuwen hadden gedacht, hoe die ‘krachtbron’ aanwezig was en werkte. Gelukkig ontdekten in latere eeuwen vele mannen en vrouwen dat het anders in elkaar zat. Langzaam maar zeker ontdekten de mensen, door wetenschappelijk onderzoek en ervaringskennis, dat er geen sprake van één enkele veroorzakende ‘krachtbron’ kon zijn.

 De mensen ontdekten dat ‘niet’ die vermeende ‘krachtbron’ de stad voortgang, welvarendheid, rijkdom en gemeenschap had gebracht. Maar dat hun ‘geloof daarin’, de werkelijke krachtbron was geweest die hen geluk en voortspoed hadden gegeven. Het ‘geloof’ in die ‘krachtbron’ heeft hen samengebracht en gelijk-denkend gemaakt, en zorgde ervoor dat zij hun welvaart deelden, samenwerkten en afspraken maakten over wat is goed, wat is kwaad, wat ze moesten doen of laten.

 Dát ‘geloof’ beseffen zij nu, is het werkende bestanddeel in hun hoofd, in hun denken, dat hen samenbrengt tot gemeenschappen. Eerst dachten zij dat het die ‘krachtbron’ was dat hen wijsheid, rechtvaardigheid en menselijkheid had gebracht. Maar heden beseffen zij dat die ‘krachtbron’ in hénzelf aanwezig is, dat ‘zijzelf’ in staat zijn goed en kwaad te onderscheiden, en er naar te leven en te handelen.

 Ja, laten we dit verhaal als voorbeeld nemen om te blijven geloven in die ‘liefdes krachtbron’ van het leven zelf, dat zich in al het leven en zeker ook in ons mensen bevindt.

 Deze kracht en ons geloof daarin, zal werkzaam blijven ten gunste van allen, tot in de eeuwen der eeuwen.

 Anthoon Lucas Budel

Nijmegen