HEMELVAARTSDAG 2019

OVER HET EIGEN KARAKTER EN DE OVEREENKOMSTEN IN KERKEN EN GEMEENSCHAPPEN.

Ik was erbij in de Hemelvaartsviering in de kerken, ‘De Grote Kerk’ en de ‘Sint Janskathedraal’ te ‘s-Hertogenbosch. Enerzijds een kerk die zichtbaar de soberheid van de Protestantse Kerk laat zien en anderzijds de jubelende en kleurrijke kerk met muzikale manifestatie in de Sint Janskathedraal.

In de Grote Kerk kwamen mensen van zo’n 13 geloofsgemeenschappen samen, en in de Sint Janskathedraal, kwamen katholieke Bosschenaren, Hemelvaartbezoekers en toeristen samen. Beide kerken waren goed en redelijk goed gevuld met kerkgangers die dag.  De een sober en opgesierd door orgelklanken en een kleine instrumentale band, en de ander met kleurrijke symbolen en het optreden van een Bossche Schutterij. Met een muziekband en vaandeldragers togen zij de Sint Janskathedraal binnen met luid trompetgeschal en een enorme slag op de trom. Een kleurrijk en muziekspektakel dat de Hemelvaartsviering daar met een dreunende trommelslag inluidde.

DIEZELFDE DAG …

Diezelfde dag nog genoot ik via het computerscherm van prachtige vertalingen van geestelijke spiritualiteit van verschillende uitgebrachte requiems. Van Bach tot Mozart, waar ‘heiligheid’ werd vertolkt door enthousiaste dirigenten en muzikanten, die orkesten en koren tot grote spirituele hoogten laat brengen, dat ons tot emotie en ontroering beweegt. Mannenkoren en vrouwenkoren streven naar climax’ s in zang en toonkunst. Met soms wel overdadige grootten in koor, orkest of orgelspel. Zoals de 9^de Symfonie van Beethoven met een koor van 10.000 stemmen, gedirigeerd do en Japanse grootmeester.

Vele mannen en vrouwen vertolkten daar muzikale toonhoogten, met hun instrumenten hoogtepunten van zichtbare ontroering/heiligheid, met ontzag of respect voor het ‘hogere’ in religieuze beschouwing. Wat een veelheid aan samengespannen religiositeit in zang, orkest en orgelspel werd mij daar in compleetheid getoond, mij bracht het ontroerende momenten van intensieve aandacht.

IN DIE REQUIEMS wordt toch ook een christologische, of noem het religieuze eenheid, neergezet, die zijn weerga niet kent op religieus gebied. Begeleid door sopranen en alten, verklanken zij in stem en gebaar en instrumentaal een eenheid in zang en klank, vormend een veelkleurig tableau aan samenhang, en in samenspel, dat van een grootse menselijke inspanning is, om zo iets groots tot stand te kunnen brengen. Het zijn toch allemaal individuele mensen die er voor kiezen samen te werken, om in een gezamenlijke opdracht met elkaar te werken, te spelen, en hun individualiteit gaan omzetten tot een groeiend geheel, opdat er een harmonieus geheel ontstaat.

IN DE PRAKTIJK VAN ONS LEVEN …

Jammer is het dat in de praktijk van ons leven het tot heden niet mogelijk blijkt om in een gelijksoortige gezamenlijkheid het christelijke elan, als een samenbindend aspect tot een hechte enthousiaste passievolle eenheid te beleven. Dat samen iets groots neer willen zetten is toch iets dat we in de praktijk van ons leven niet mogen opgeven, maar dan niet meer als een ‘enige ware kerk’, maar als een onderdeel van het religieuze erfgoed dat in de wereld zichtbaar is.

Dat we keuzes blijven maken, om naar een gezamenlijke wil tot eenheid te groeien. Om in een grens overschrijdende ‘heelheid’ passievolle elementen, die in die te onderscheiden geloofsgemeenschappen met elkaar overeenkomen, te delen of met elkaar te laten samenvloeien. Waar compassie en saamhorigheid van binnenuit naar buiten kan uitstralen, als mensen bij elkaar komen om vieringen of samenkomsten te vieren. Dat het een zichtbare instraling in de wereld gaat worden waarin wij ons bevinden.

DIE WEZENLIJKE KERNGEDACHTEN VAN RELIGIES MET ELKAAR DELEN.

Het zou mooi zijn als de kerkganger van vandaag de dag ook bereidt zou zijn, zich wat meer naar ‘elkaar’ en de ‘ander’ toe te richten, opdat zij op een compassie volle manier samen en met de ander, vanuit ieders ‘eigenheid in geloofstraditie’ nieuwe bindende vormen van ‘ontmoeting en spiritualiteit’ zouden willen ontdekken in hun bijeenkomsten, dat voedsel voor meer sociale omgangvormen zou kunnen betekenen.

Die overeenkomende kern of dat wat alle religies met elkaar gemeen hebben, in mystieke en spirituele zin, proberen om te zetten in daadkracht en compassie in de omgang; zorgzaam, mededogen, aandacht, en gerechtigheid. Door grenzen te slechten en met elkaar de wereld van nu positief proberen te beïnvloeden. Een wereld vanuit de basis, van mens tot mens, beïnvloeden. De wereld, onze maatschappij, onze samenleving nieuwe richting geven, aan een mensen/wereld die aan materiele overmaat, individualisme en robotisering ten onder dreigt te gaan.

Dit zijn strevingen naar vormen van religieuze eenheid, en die zijn best toekomstwaardig. Beste mensen we leven niet meer in de middeleeuwen, maar in de 21^ste eeuw!

 

Anthoon Lucas Budel

31 mei 2019

Nijmegen